Harapan dan masa depan

Saya merasa apa yang ibubapa yang mempunyai anak pekak rasa apabila menyekolahkan anak pekak mereka. Semua orang mahukan anak mereka berjaya dalam pendidikan agar mempunyai masa depan yang baik.

Namun keadaan sekeliling telah merencatkan harapan mereka, ada sekolah dekat rumah tidak menerima mereka, ada yang menerima mereka tapi tanpa keperluan iaitu jurubahasa isyarat dan guru resos.

Demi anak masa depan, terpaksalah menghantar ke sekolah intergrasi yang jauh dari rumah. Nak mengeluh kesukaran pergi balik tapi terpaksa diamkan diri kerana tak mahu apa kata orang lain bahawa kita pandai buat anak tapi tak tahu jaga anak.

Kerajaan bagi RM 150 sebulan buat duit poket untuk pelajar OKU tapi buku bank cikgu yang simpan dan kawal perbelanjaan kerana takut ibubapa salahguna duit beli arak atau rokok.

Macamana nak bayar pengangkutan? Macamana nak bayar tuisen kerana di sekolah terhad pembelajarannya. 

Hantar ke sekolah intergrasi memang bagus sebab ada persaingan. Tapi macamana nak bersaing jika kita ketinggalan dalam banyak hal terutama komunikasi dan informasi? Sebagai contoh bila masa perhimpunan apakah informasi sampai kepada pelajar pekak?

Masuk kelas cikgu akan menyampaikan ilmu, jika tak ada kemahiran dalam bahasa isyarat bagaimana ilmu hendak disampaikan?

Jangan jadi macam lagu bangau oh bangau...

oh anak oh anak

mengapa kau tak pandai

aku tak pandai kerana cikgu tak ajar aku..

oh cikgu oh cikgu

mengapa kau tak ajar anak aku

aku tak ajar anak kamu kerana aku tak pandai berisyarat...

oh cikgu oh cikgu 

mengapa kau tak pandai berisyarat...

aku tak pandai berisyarat kerana Kementerian belum buat kursus.....

aduh....